Nederigheid als fietsmeester

Nederigheid als Fietsmeester
By WattCycling
Posted 30 mei 2022 In WattCycling column
 
 
Het was vooral te danken aan de Passo Fedaia dat de voorlaatste etappe van de Giro een loodzware werd. Doorgewinterde stilistische berggeiten als Vincenzo Nibali, Domenico Pozzovivo en Mikel Landa leken allemaal in de leer te zijn geweest bij Bauke Mollema en werkten zich zwalkend en zwoegend op de flanken van deze gruwelijke col een weg naar boven. Ook Richard Carapaz wist de top te bereiken in zijn roze trui, zij het op gepaste afstand. De Ecuadoriaan moest zijn meerdere erkennen, en niet alleen in de nieuwe leider Jai Hindley. Lees verder.

Sprinters hebben mede dankzij mannen als Mario Cipollini en Alessandro Petacchi de naam om voor een gedeelte uit waanzin te bestaan en een gezonde dosis machismo te bevatten. Tijdrijders, en zeker in de vorm van uurrecords zoals die van Ellen van Dijk, staan bekend als pijnlijders. Zelfkastijders op twee wielen. En dan heb je nog de dalers. De mannen zonder angst. Rijders als Vincenzo Nibali en Matej Mohoric gaan op ieder parcours als radiografisch bestuurbare bakstenen in ideale lijnen en met recordsnelheden naar beneden. Maar hoe zit het met de klimmers? Niet per se de klimmers die we in documentaires als Free Solo en 14 Peaks: Nothing is Impossible naar voren zien komen, maar de klimmers op de fiets. De aanvallers en klassements- mannen en vrouwen die het verschil maken op hoogte. Toen ik Richard Carapaz gisteren bleek zag wegtrekken met zijn handen boven op het stuur, zijn tong tikkend tegen zijn voorwiel, en schuifelend op zijn zadel omdat hij van pijn niet meer kon zitten, maar ook niet meer kon staan, wist ik het. Het was nota bene op dezelfde angstgegner als ik een aantal jaar geleden, de Passo Fedaia, dat de beste man een lesje kreeg. Een les in nederigheid. (Dit is overigens de eerste en één na laatste vergelijking tussen de heer Carapaz en ondergetekende. Laat het duidelijk zijn dat een pezige watervlugge man met bijna bovenmenselijke klimvaardigheden en een immer ouder wordende onhandige labrador achtig mens met wat overtollige kilo’s en snel buiten adem van een totaal andere categorie zijn).

Ik kan niet pretenderen dat deze berg mij moet hebben. Een berg hoeft immers niet zoveel. Maar toch was het deze Col die mij heeft weten te raken en me de nodige nederigheid heeft bijgebracht. Niet dat ik nu als een timide muurbloempje alleen nog maar solo ritjes op het vlakke met wind mee rij, maar het heeft me wel nog bewuster gemaakt van mijn tekortkomingen en beperkingen. Klimmen op een berg als deze vraagt je om aandacht te hebben voor de vereisten van een bezigheid en hoe je daaraan kan voldoen. Een zorgvuldigheid waar we in het alledaagse al gauw aan voorbij snellen, dus in dat opzicht al een beloning op zich. Het is heerlijk en confronterend tegelijk om te kunnen samensmelten in een flow van lichaam en geest die samenvloeien in deze stoempende bezigheid.

De nederigheid begint bij iets lelijks in jezelf voelen. Een ongemak, een stekende of prikkelende onaangenaamheid in hoofd of lijf. In mijn geval was het de linker kuit die als eerste raar begon te voelen. Gezwollen. Alsof de huid te strak was voor de spieren en het bloed. En terwijl mijn longen langzaam weg moduleerden het weekend in begon het zoute zweet niet alleen in mijn ogen, maar ook in de scheurtjes van de mijn zongedroogde lippen te prikken. Wat deze les in nederigheid nog erger maakte was dat ik niet alleen was. Het oordeel van anderen – echt of ingebeeld – versterken je eigen gevoel en ervaring volgens Hume. Dus de overwinning van een ander laten je eigen zwakheden erger lijken. Deze gevoelens kunnen weer verminderen wanneer hetgeen wat onze mislukking veroorzaakt per ongeluk is. Dus wanneer je een griepje onder de leden hebt gehad, is een mindere prestatie al gauw gecompenseerd met een excuus. Net zoals een fiets van iemand die je voorbijsnelt altijd net iets lichter en aerodynamischer is, en mensen met hoge carbonnen velgen per definitie in het voordeel zijn. Dit lijkt alweer iets meer op de prestatie van anderen bagatelliseren. Dus door de prestatie van anderen aan geluk, tijdelijkheid of aan beter materiaal toe te schrijven, poets je de vergelijking met jezelf een beetje weg en voel je je beter. Nu heb ik geen kinderen, werk ik geen 60 uur in de week en was mijn gezelschap aanzienlijk langer, minimaal even zwaar en ook van mooi instap materiaal voorzien. Dus de enige twee constateringen die ik eerlijk kon maken waren:

Ik begin zwakker, ongecoördineerder en moe te worden
Waarom doe ik dit mezelf aan?
Hoe ongezellig dit ook klinkt, ligt hier een belangrijke waarde van nederigheid verstopt. Een grotere eerlijkheid en nietigheid. Op de flanken van een Col als deze kan je plots erg bewust worden van je eigen kleinigheid. De onaangename waarheid die je zwaktes blootlegt. Die je doet beseffen dat je de seconden die je nu wegtrapt nooit meer terugkrijgt, maar toch doorgaat. Je leert dan ook niet opgeven, maar beter je vaardigheden inschatten, geduldig zijn, de omgeving beter bestuderen en vergaart bovenal ruimte.

Ruimte voor de ordinaire realiteit. De bikkelharde feiten van de wereld en het zelf.
Een strijd tegen je eigen zwaktes en tekortkomingen. En dat is iets bijzonder positiefs als je het mij vraagt. Het zorgt voor een zekere vorm van bescheidenheid. Noodzakelijk tegenwicht voor de hoogmoed die past bij een man met mijn gretigheid en goesting. Een bewustzijn dat je genoeg omhoog dwingt om niet te keihard te vallen, maar je ook net hard genoeg omlaag trekt om je te bescherming tegen zelfvernietiging. Nederigheid is de pacer voor ieders persoonlijke Sub7 – project. Het brengt bescheidenheid en twijfel omdat de confrontatie met je eigen zelfvertrouwen je de pijnlijke inzichten bezorgt die je in het normale leven maar al te graag ontwijkt. En het is bij het beklimmen van een Dolomieten Col als deze dat krachten en enthousiasme worden getemperd in een lesje eerlijkheid en nederigheid. Bergen als deze verdragen geen leugens.

Klimmen op de fiets is een gevoel ontwikkelen voor je fysieke gaven en tekortkomingen, en leren hoe deze zich verhouden tot je ambities en de context. Een berg bestieren gaat daarom ook verder dan training, motivatie en een beetje gezond kunnen trappen. Er is terughoudendheid voor nodig. De bereidheid om jezelf koeltjes te onderzoeken, kalm en eerlijk te voelen en oordelen om zo op een juist ritme te handelen. Er is geen ruimte voor kunstmatige ruggengraten, want ravijnen, stemmen in je hoofd en mannen met hamers liggen op de loer. Dus als we klimmen, ontwikkelen we een eerlijke praktische nederigheid die onze trots en impulsen een beetje afremt. En daarin hebben Richard Carapaz en ik in de Passo Fedaia eenzelfde leermeester gehad.

Komende week staan alle trainingen bij WattCycling in het teken van drempel- ofwel omslagpunt. Tot dat punt voelt het als trappen op vlak of dalend terrein, en vánaf dat punt zal gevoelsmatig het stijgingspercentage en zware gevoel in de benen alleen maar toenemen. Een belangrijk fysiologisch punt dat schommelt tussen een fijne zeem en met de billen bloot. Kom trainen en trakteer jezelf op een lesje nederigheid.

Waartoe nederigheid, doorzettingsvermogen en hard trainen kan leiden omschreef GIJS BAX vandaag uitermate adequaat:

Vandaag om 08:45 · Le Bourg-d'Oisans, Frankrijk

Alpe d’Huez  in 46.23  op 30 mei 2022
Wat je allemaal wel niet kan bereiken als je vrienden in elke haarspeldbocht je omhoog schreeuwen. Na mijn ongeluk van 2 maanden geleden liep het niet lekker. Alle frustratie kwam eruit. Wattage records gereden, PR met 2 minuten verbroken. 390e aller tijden strava. Wat was dit bijzonder.

Gijs Bax traint het hele jaar door op de Wattbike bij MB2sport/wielerschool in Mijdrecht.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink en bewerkt door Cees den Toom