Ingeval van Noot: Sintervallen

"Een Piet ging uit fietsen, toen klapte zijn band.
Hij moest toen gaan lopen, met de fiets aan de hand.
Hij kwam bij een dorpje, en zei tegen de smid: ‘Ik geloof dat er in mijn achterband een pepernootje zit’.
De smid die moest lachen en plakte zijn band, toen kon hij weer fietsen door heel Nederland."

Eind goed al goed zou je kunnen zeggen, ondanks deze Duathlon van Piet. Al is die pepernoot in zijn band misschien minder onschuldig dan het lijkt. Lees verder!

Het is weer die tijd van het jaar. Wanneer de weg bezaait ligt met gele en bruine bladeren, Mathieu en Wout hun cross-schema bekend maken en je de discussie krijgt of je je sokken onder of over je beenstukken hoort te trekken, dan weet je hoe laat het is; er liggen weer pepernoten in de winkelschappen. Misschien niet zo vol van snelle suikers als de winegums die Peter Sagan steevast na de finish tot zich neemt, maar wel lekker. Bij mijn ouders stond er altijd een bakje op tafel om uit te snoepen. Gezellig, met elkaar knus rond de tafel uit hetzelfde bakje graaien. Dat waren nog eens tijden. Tegenwoordig is het een solo-ontsnapping in het hoekje van de bank, waar ik uit een bakje voor mezelf kan schransen. En dat is nogal een verschil: snoepen of schransen. En daar, ziet Piet wat gevaar.

Eten is een leegte vullen. Soms een lichamelijk gebeuren, soms om een andere leegte te verdrijven. Maar ongeacht de vorm van leegte, kan men te weinig of te veel eten. Of het nu angst, heimwee of over de honger heen zijn is, het kan beide kanten op. Wanneer je te veel eet, is dat volgens de dokters niet goed voor de gezondheid. Maar is te veel eten ook al niet een symptoom van iets? Of een gewoonte? Ik weet het niet.

Ik weet wel dat pepernoten snoepen vaak gewoon ‘voor de lekker is’. Niet voedzaam voor de werkelijke fysische honger, maar eerder symbolisch kleine beetjes kwalitatieve lekkernij tot me nemen met een zo groot mogelijk bevrediging. Als een derailleur die net schoongemaakt en afgesteld is. Wanneer je dan een rondje door straat maakt wil je gewoon even een klein beetje schakelen, omdat het zo lekker klinkt en zo soepel gaat.

Zo langzaam en geraffineerd als het nootje voor nootje snoepen gaat, zo gejaagd en verslindend is het schransen. Waar je bij snoepen bewust bent van de symbolische geestelijke honger, is het schransen het toe-eigenen van grote kwantiteiten om leegtes te vullen. Het schakelen om het schakelen zonder de tijd te nemen om te voelen of je het juiste verzet misschien al te pakken hebt. Het vullen van een leegte zonder eerst te bedenken waarom en hoe groot die leegte is.

Zowel het snoepen als het schransen klinkt mij in die zin behoorlijk ongezond in de oren en kan de honger dus niet voorgoed wegnemen. De leegte van de honger, letterlijk of figuurlijk, zal nooit helemaal worden gestild.

Het vaker thuis werken en thuis zitten dan menig misschien lief is, bemoeilijkt het ook nog eens het in de juiste mate, met de juiste maten te doen.  En de Sint weet als geen ander dat dingen moeilijker worden wanneer je ze niet met elkaar kunt rijmen.

Zoals wel vaker lijkt het wielrennen hier verlossing te kunnen bieden, en wie de fietsschoen past, moet hem dan misschien ook maar aantrekken. Het is niet de eerste keer dat het nemen van tijd, het hebben van aandacht en het luisteren, in dit geval naar je eigen lichaam, uitkomst lijkt te bieden in een noot-geval.

Door op zorgvuldige wijze in- en ontspanningsmomenten op elkaar af te stemmen, weet Sint namelijk de eentonige honger te remmen. Geen pepernoten, maar wattageblokjes, nog intenser en orgastischer dan snoepen, om zo de juiste honger in het leven te roepen. Ook het blind schransen, verslinden en blijven knallen, komt te vervallen bij deze Sintervallen. En op deze manier kunnen Sint en zijn Pieten, nog langer en gezonder van het leven genieten.

Geschreven door WattCycling trainer Boyd ‘El Tractor’ Welsink