De Spaanse rekening

Met de ronde van Drenthe als glorieuze afsluiter zit het Europese wegseizoen er voor 2021 op.

Het Nederlandse wegseizoen is afgesloten met verlate en onder barre omstandigheden verreden NK's. De VAMberg was het decor. Respect voor de renners van onze wielerschool met prachtige prestaties. 

We maken ons voor een seizoen baanwielrennen (een specialisme van onze Wielerschool) of voor  een winter in de modder bij het veldrijden. Terwijl Van Aert en Van der Poel nog even van hun welverdiende rust genieten is er alle tijd om de zogenoemde balans, niet geheel onbelangrijk in het wielrennen, op te maken van het afgelopen wegseizoen. Een seizoen waarin is verrast, verbaasd, overwonnen en verloren. Waarin grenzen zijn ontdekt, verlegd, overschreden en getrokken. Termen die ook allemaal van toepassing lijken te zijn op één Spaanse renner, en het is niet Alejandro Valverde…......

Waar er steevast een sprinter met de titel ‘’Zegekoning van het jaar’’ vandoor spurt, zijn er dit jaar drie renners die evenveel overwinningen bij elkaar hebben weten te sprokkelen, die allemaal geen sprinter zijn. Wat dat betreft al een aardig unicum. Welke classificatie we Pogaçar, Van Aert en Roglic wel moeten geven ben ik nog niet helemaal uit. En wat een genot om ook Fabio Jakobsen weer terug te zien op een lijstje.

Wat verder opvallend is aan deze lijstjes is niet per se de aanwezigheid, maar eerder de afwezigheid van bepaalde renners. In dit geval vrij specifiek, de Spanjaarden. Alleen op het lijstje van ‘’Renners met de meeste koersdagen’’ zijn Spanjaarden Jesús Herrada en Luis León Sánchez in de top regionen terug te vinden, maar verder lijkt het rood/gele geweld ondergedompeld in de Sangria te hebben gekoerst.

Het is natuurlijk prachtig nieuws dat de 41-jarige Valverde, de beste Spanjaard op de UCI-ranking, er nog een seizoen aan vastplakt, maar ergens is het jammer dat de gouden generatie met mannen als Alberto Contador en Óscar Freire geen duidelijke opvolging krijgt. Eerstgenoemde El Pistolero luidde begin dit jaar de noodklok over het Spaanse wielrennen en sprak zijn vrees met grote vreze uit. Spaanse wielerliefhebbers zijn voorzichtig optimistisch en houden nog altijd rekening met een glorieuze toekomst door toedoen van de gouden benen van het piepjonge toptalent Juan Ayuso (UAE Emirates), de grote ronde longen van Carlos Rodríquez (INEOS) en de klimmerskuiten van revelatie Juan Pedro López (TREK). Nu ben ik een optimistische pessimist, maar rekening houden en alle hoop vestigen op een Spaans wielertalent is niet altijd een succesvolle combinatie gebleken…

Het is het jaar 2002 en Aitor González, Terminator voor vrienden, collega’s en andere intimi, is een toptalent zonder limieten. Hij tekent een contract bij het Real Madrid van het wielrennen: Fassa Bortolo. Een contract dat aanzienlijk vetter is dan zijn vetpercentage en in zijn eerste grote ronde wordt hij gelijk zesde in de Giro. In zijn tweede grote ronde, de Vuelta dat najaar, weet hij alles en iedereen te vernederen en met overmacht te winnen. En met iedereen bedoel ik niet alleen zijn concurrenten, maar ook zijn ploeggenoten. Aitor slaapt, eet en fietst zoals dat voor hem het prettigst is: alleen, en zonder rekening te houden met wie dan ook.

Het zal de Spaanse pers een Chorizo wezen, want zij zien in hem de gedroomde toekomstige Tourwinnaar. Kranten en radioprogramma’s komen uitgaves en zendtijd te kort om Aitor de hemel in te prijzen. Maar zoals wel vaker, blijken er altijd meer toekomstige Tourwinnaars dan toekomstige Tours te zijn. En Aitor, blijkt niet de vliegensvlugge flankbestrijker te zijn waar het wieler Real op hoopte. Een gevalletje Royston Drenthe in het kwadraat.

In 2003 wint Aitor de Tour niet. Sterker nog. Hij stapt af. Hij wint nog wel een roemloze overgangsetappe in de Giro, om vervolgens ook daar af te stappen. In 2004 komt Aitor nog met enige regelmaat in het nieuws, al heeft het weinig met wielrennen van doen. Blessure hier, familie dingetje daar, gedoe met sponsor zus, gewichtsprobleempje zo. De excuses die we vaker zien bij renners die niet goed genoeg, of goed genoeg meer zijn, voor de verwachtingen van zichzelf en hun omgeving.

In 2005 keert hij met enige bombarie terug naar zijn vertrouwde Baskenland om in het fluorescerende oranje van de Euskatel ploeg te gaan rijden. Een ploeg met drie belangrijke eisen: 1. Je moet een Bask zijn om daar te mogen rijden 2. Je moet zongebruind genoeg zijn om er in deze opvallende ploegkleuren gesoigneerd uit te zien 3. Je moet kunnen dalen als een baksteen. Wat een comeback moest worden dat jonge wielerharten zou vervoeren, talloze boeken en films zou vullen en de geschiedenis in zou gaan als de grote wederopstanding van Aitor de Terminator werd een reeks betekenisloze mini-comebackjes zonder succes.

Waar de Spaanse wieler liefhebbende pers nog altijd sprak van een mindere fase als onderdeel van een wederopstanding raakte Aitor verder van de fiets verzeild. In de zomer van 2005 wordt hij bij een out-of-competition controle betrapt op een verboden middel. Waar gezonde twijfel ontstaat als iemand mij tot vijf keer toe driftig probeert te overtuigen dat hij een rustig persoon is, blijkt die twijfel doorgaans terecht. De verklaring van Aitor op zijn positieve controle was er een vol van traditionele woede, ontkenning en zichzelf tegenspreken. Een dieetproduct, genaamd Animal Pak, uit een winkel voor bodybuilders was de grote boosdoener en de genadeklap voor de ooit zo talentvolle Spanjaard.

Van lurken aan zijn bidon naar zuipen als een Groningse student en van het bestijgen en bestieren van de nodige bergen met een sterk eindschot, naar het wegsnuiven van bergen zonder tussenschot. Het dansen op de pedalen werd verruild voor de dansvloeren van Alicante. Met zijn achterzakken nog goed gevuld van zijn jaren bij Fassa Bortolo liet hij zich iedere nacht in een taxi naar de discotheek brengen, want zijn rijbewijs was hij al een poosje kwijt wegens rijden onder invloed.

Maar, feestvieren gaat vervelen. Wie aan de top van de sport heeft gebivakkeerd kan niet zonder die spanning. Wereldkampioen grenzen verleggen Karsten Kroon weigerde zelfs zich te laten verdoven bij de tandarts om de pijn die hoort bij de toppen van je kunnen maar weer te kunnen voelen. Je moet en zal die intensiteit die hoort bij de top ergens voelen.

Aitor ging in het vastgoed. In Alicante. Zijn wereld verplaatste zich van de dansvloer naar gemalen beton en nooit gebouwde huizen. Zijn investeringen verdwenen net zo snel als zijn fietsprestaties en de miljoenen die hij bij elkaar had gefietst verdwenen als sneeuw voor de Spaanse zon. In plaats van zijn spaarzame overgebleven vrienden met fietsbenen op te bellen, belde hij vrienden met vuisten. Met drie man sterk gaan ze naar het kantoor van de mannen die Aitor zouden hebben beduveld en de kleine terminator slaat onder invloed in een recordtijd de hele boel kort en klein. Even voelt hij zich weer de baas. Even is hij weer het mannetje. Even steekt hij er weer bovenuit. Alleen niet aan de bovenkant van de apenrots, maar aan de onderkant.

Sindsdien wist Aitor nog twee keer de Spaanse sportkrant te halen. Één keer betrokken bij een overval en één keer als betrokkene in een grootschalig onderzoek naar vastgoedfraude. Foto’s tonen een vadsig gebruinde man. Niet in een strak oranje wielershirt van Euskatel, maar in een scheef geknoopt groot wit overhemd. Aitor Gonzales, een toekomstig winnaar, alleen de toekomst werkte niet mee. En daar had niemand op gerekend. Aitor zelf ook niet. Die hield met niemand rekening, ook niet met zichzelf.

Komende week staan er drempeltrainingen op het programma bij WattCycling. Bij iedereen ligt de grens van de drempel ergens anders. Of het nu om geduld, kunde of verzuring gaat. De vraag is wat je ermee doet en hoe je hem kan verleggen. En daar gaan we in alle trainingen mee aan de gang! Door een juiste balans tussen inspanning en ontspanning af te wisselen op verschillende intensiteiten houden we rekening met de grenzen van het gestel om zo op gedegen wijze een fietsniveau op te klimmen!

Dank aan Wattcycling's trainer Boyd Welsink